O Delta do Ebro espéranos!!

3º Día da viaxe: Comezaba a ir todo demasiado rápido, as ganas de que o tempo se parara e non se móvese ían aumentando cada día.

Como de costume, actívanse todos os despertadores as 8:30 h para estar no almorzo a menos cuarto, menos o de Marisé, Nerea e Laura, que debía de soar a menos cuarto porque, como xa vos contamos, chegaban sempre coas sabas colgando. 

Tras as actividades de aseo e limpeza necesarias, baixamos tomar o primeiro aperitivo do día e deseguido marchamos cara o Parque Natural del Delta del'Ebre.

O mellor de ir en bus era que polo camiño podías recuperar as horiñas de sono que perderas durante a noite... porque alí facíase de todo menos durmir; uns xogaban as cartas, outros facían xogos, e outras simplemente quedaban pechadas na terraza porque a súa compañeira de habitación as botou fóra por falar demasiado e non deixala durmir. Digamos que aquilo era una excursión de tolos perdidos!

Xa chegaramos ao noso destino e corría unha brisiña matadora para o corpo. Abrochamos as nosas chaquetas casi ata aforcarnos e dispuxémonos a escoitar a explicación do noso guía sobre todos e cada un dos recunchos daquel fermoso lugar. A verdade é que non se pode dicir que fora divertido porque a maioría de nós estabamos xa baixando as pálpebras e collendo o quinto soño. Cando rematou de falar, fixemos dous grupos para ir ao miradoiro e, mentres uns subían, os outros facíamos o parvo nun tronco, donde hai que contalo, o noso querido Curi chegounos cunha boneca toda espeluxada, sen un ollo e medio mutilada, por detrás, dándonos un susto de morte.

No miradoiro explicáronnos máis que nada a orixe do río e algo sobre as incribles plantacións de arroz e despois diso, e unhas cantas fotos, leváronnos ao areal, unha especie de praia sen area e todo pedras, onde unha de nós case cae e deixa alí toda a cara.

Sobre a unha do día déronnos a nosa comida pícnic que mais que quitarche a fame dábache máis. Comemos alí, ao pé do río, vendo como pasaban todos os barcos; iso si, o noso non daba chegado por ningures. Tivemos que esperar un montón de tempo por el e por iso sobrounos tempo para explorar toda a zona e facer unha chea de cousas.

O noso círculo de amigos estivemos no embarcadoiro. Deitábaste alí e as poucas oliñas que había dábanche unha especie de masaxe. A parte diso, nun momento no que miramos a todos aburridiños perdidos, a Marisé ocorréuselle propoñerlle aos profes uns xogos. O xogo elixido foi "o pañuelito", mozos contra mozas.

A cousa estívovos ben disputada, pero temos que confesar que nos daban tanta peniña que os deixamos gañar, coitados! Non queriamos miralos chorar, que xa tiñan bastante.

Tamén xogamos cun canciño, que de canciño non tiña nada porque pouco máis e era da altura de Marisé (non é moi difícil). Despois de medio ano alí esperando, chega o noso barquiño, baixan os individuos que estaban nel e un deles mándalle unha namoradeira mirada a nosa encantadora Ainhoa. Ela case cae morta de amor, pero vaia, nós seguimos subindo e acomodándonos nos asentos...

Da ida non vos imos contar moito porque non é demasiado interesante pero é necesario que saibades a festa que montamos naquel barco na volta, parecia que íamos envorcalo con todo o movemento que lle demos.

  

Cando chegamos ao lugar de embarque estabamos todos entusiasmados por saír de festa esa noite. Estivemos un montón de tempo preparando os nosos modeliños. Ceamos e xa rapidamente, fomos buscar discotecas e pubs. O primeiro que coñecemos foi o ¨ON SEMPRE¨ cun camareiro moi amable chamado Toni, que quería que Marisé fora a súa camareira... Logo un mozo, dono da discoteca de Nicky`s, viu falar con nós para que fóramos ao seu local onde coñecemos moitísima xente de diversos lugares e o pasamos mellor que nunca. Fixemos tanta festa que ao día seguinte case nin nos levantamos das camas. Foi un gran día.